Linki

Jesli ktos nie widzial to gorraco polecam:)

http://youtube.com/watch?v=SYNioFL3wLY&search=tanz%20der%20vampire

http://youtube.com/watch?v=jO9m5B_WVaM&search=tanz%20der%20vampire

http://youtube.com/watch?v=Tau5fuY0dWE&search=tanz%20der%20vampire

Post został pochwalony 0 razy

widziałam pełną wersję, Barton jest genialny Smile

Post został pochwalony 0 razy

Świetnie

Tak, Barton świetnie śpiewa i w ogóle jest super.

Post został pochwalony 0 razy

On byłNAPRAWDĘ genialny. Jak słucham jego głosu to cała drżę.Po pierwsze daltego,ze jest taki piękny a po drugie...jak pomysle,ze on jużnie żyje a ja wciaz o słyszę,tak pięknie go słyszę to tak mnie ogarnia coś.....

Post został pochwalony 0 razy

Ciekway astykul,dal mi inne spojrzenie na TW...

Taniec wampirów, Teatr Roma
Cornelius Baltus

Taniec wampirów to kalejdoskop kolorów, form i melodii.
Niestety tylko tyle, bo jego twórcom nie udaje się przełamać bariery rampy i wciągnąć widza w bajkową rzeczywistość.

Taniec wampirów to historia młodego asystenta, który razem ze swoim profesorem przyjeżdża do małej wioski w Transylwanii w poszukiwaniu informacji na temat zamieszkujących tam istot żywiących się ludzką krwią. Kiedy szalony profesor Abronsius prowadzi swoje badania, wrażliwy Alfred zakochuje się w pięknej Sarze – córce właściciela karczmy. Sara zdaje się odwzajemniać uczucie Alfreda, szybko jednak okazuje się, że dużo bardziej fascynuje ją tajemniczy książę von Kroclock mieszkający w pobliskim zamku. To on zaprasza Sarę na pierwszy w jej życiu bal, którego punktem kulminacyjnym ma być krwawa inicjacja – ugryziona przez księcia Sara traci niewinność i zostaje przyjęta do grona wampirów.

Musical Taniec wampirów powstał na podstawie filmu Romana Polańskiego z 1967 roku pod tytułem Nieustraszeni pogromcy wampirów i od tamtej pory doczekał się kilku teatralnych realizacji na znaczących scenach Europy – w Wiedniu, Stuttgarcie i Hamburgu. O czym jest ta dziwna opowieść? Można założyć, że niewinność Sary i Alfreda to metafora dziecinnej niewinności każdego z nas – ale niewinności, która jest z góry skazana na zatracenie. Świat, w jakim przyszło nam żyć, to świat wampirów, w którym każdy wykorzystuje każdego, świat, w którym nie ma miejsca na czystość. Pociąg do grzechu tkwi w naszej naturze i nie da się go pokonać – największą przyjemnością Sary są długie kąpiele w pełnej piany wannie, podczas których dziewczyna marzy o seksualnych igraszkach. Spotkanie z księciem i jego krwawy pocałunek złożony na szyi Sary to w pewnym sensie naturalna konsekwencja jej pragnień. Żeby połączyć się z Alfredem, musi więc również zarazić go wampirzą naturą. Ludzkie relacje splamione są grzechem, a ludzka kondycja to kondycja wampira – bohatera okrutnego i cierpiącego jednocześnie, który z całej siły pragnie zatopić się w miłości niewinnej, kiedy jednak bierze w ramiona pożądaną istotę, natychmiast zaraża ją swoim złem. Nie ma więc wyjścia z zaklętego kręgu grzechu, tak jak i nie ma ucieczki od poczucia niespełnienia.

Ta interpretacja pozostaje jednak tylko domysłem – i to domysłem wynikającym raczej z samej fabuły spektaklu, niż z jego warszawskiej realizacji i wykonania. Taniec wampirów to bez wątpienia największe jak dotąd kasowe przedsięwzięcie stołecznej sceny musicalowej. Spektakl zrobiony jest z rozmachem, a ogromne, zmieniające się co chwila dekoracje, niezwykłe stroje i choreografia robią wrażenie. No właśnie... Robią wrażenie, ale pozostają niestety doznaniem wyłącznie estetycznym i to na poziomie rozrywki. Coś w tym spektaklu sprawia, że ogląda się go jak bajkę, kolorową kreskówkę, którą nie jesteśmy w stanie się przejąć. Może powodem jest zbyt duży przepych, Twórcom spektaklu nie udało się to, co najważniejsze –nawiązać kontakt z siedzącym w wygodnym fotelu widzem, przełamać bariery rampy. Nie udało się to, co piętnaście lat temu udało się Januszowi Józefowiczowi i Januszowi Stokłosie przy okazji realizacji innego musicalu –Metra –pokazać, że ta sceniczna rzeczywistość, chociaż metaforyczna, dotyczy każdego z nas.

Metro – choć krytykowane za sentymentalizm i banalność – nie mogło pozostawić widza obojętnym. Taniec wampirów niestety pozostawia...

Natalia Fijewska-Zdanowska

''a może gra aktorów –mało wiarygodna, przesadna w środkach, koturnowa . '' z tym sie zgodze w pewnym sensie,bo niektore osoby-i to osoby,ktore graja glowne role-sa malo naturalne.

Niby dobra recenzja, ale nie mogę zgodzić się co do tej bariery, osobiście na spektaklu czuję sie, jakbym wkraczała wgłąb świata wampirów...ale to ja Wink

Post został pochwalony 0 razy

Nie zzgadzam się z ostatnim zdaniem.

Post został pochwalony 0 razy

Opinia ciekawa,musze przyznac. Zla nie jest,czytalam gorsze:) a ta jest nawet trafna...

Post został pochwalony 0 razy

[link widoczny dla zalogowanych]!rozmowy/kleskab.htm

''To nie było łatwe 5 lat. Strajk zespołu, walka ze związkami zawodowymi, problemy z lokalizacją teatru, samobójcza śmierć tancerki... '' to sie tam naprzezywali

Post został pochwalony 0 razy

No cóż.... ja też - siedząc wśród widzów czuję jakbym była w świecie wampirow... jakbym była wśrodku... wśród tych zdarzeń.... Może pani, która pisała tę recenzję jakiś czas temu zachwiyciła sie Metrem i już jej tak zostało... Nic teraz nie potrafi przebić Metra? Ja chyba tak mam z Tańcem Wampirów... Ale przeceiż na kazdy spektakl trzeba patrzeć inaczej... Nie mozna ich porównywać.. choć wiem,że latwe to nie jest... Kiedy Wampiry stają pomiędzy rzędami... otaczają nas... Ja odczuwam te emocje.. ale nie wszyscy muszą... Czuję namiętność... żar...strach... Cały wachlarz emocji.... Ale jak w ogóle emocjonalnie podchodzę do życia... no cóż..wrażliwość...

Post został pochwalony 0 razy